Σκοπός της έρευνας ήταν να εξεταστεί η επίδραση της ποσότητας εξωγενούς χορήγησης υδατανθράκων στο μέγιστο ρυθμό οξείδωσης των λιπιδίων και στην ένταση επίτευξής του. Δώδεκα ασκούμενοι (10 άντρες και 2 γυναίκες, ηλικία: 24,6±4,5 ετών) που είχαν προπονητική εμπειρία με αερόβια προπόνηση 6 μηνών εκτέλεσαν σε δύο διαφορετικές μέρες, μία προοδευτικά αυξανόμενη δοκιμασία στον εργοδιάδρομο έως ότου το πηλίκο ανταλλαγής αερίων να είναι μεγαλύτερο της μονάδας. Τριάντα λεπτά πριν την κάθε δοκιμασία, οι ασκούμενοι έλαβαν 0 ή 50 g σύνθετου υδατάνθρακα (φρουκτόζη και γλυκόζη με αναλογία 0,8:1) σε μορφή υδρογέλης (Gel 100 Maurten, Sweden). Υπολογίστηκαν ο μέγιστος ρυθμός οξείδωσης των λιπιδίων, η δρομική ταχύτητα και το ποσοστό της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου και καρδιακής συχνότητας στα οποία επιτεύχθηκε ο μέγιστος ρυθμός οξείδωσης των λιπιδίων. Η ανάλυση των δεδομένων έδειξε πως o μέγιστος ρυθμός οξείδωσης των λιπιδίων ήταν μικρότερος (p<0,05) στη συνθήκη των 50g: 0,32±0,15 g·min-1 συγκριτικά με τη συνθήκη των 0 g: 0,52 ± 0,2 g·min-1. Η δρομική ταχύτητα (0 g: 8,47 ± 0,95 km·h-1, 50 g: 8,4 ± 1,14 km·h-1), το ποσοστό της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου (0 g: 66,55 ± 6,1%, 50 g: 64,98 ± 6,15 %) και της μέγιστης καρδιακής συχνότητας (0 g: 71,64 ± 4,13 %, 50 g: 73,3 ± 6,88%) επίτευξής του δεν διέφεραν (p>0,05) μεταξύ των δύο συνθηκών. Τα παραπάνω δείχνουν πως ακόμα και αν ο μέγιστος ρυθμός οξείδωσης των λιπιδίων μειώθηκε όταν αυξήθηκε η προσλαμβανόμενη ποσότητα υδατάνθρακα αυτό δεν επηρέασε την ένταση επίτευξης του. Μπορούν οι ασκούμενοι να εκτελούν άσκηση με αυτή την ταχύτητα κίνησης πετυχαίνοντας πάντοτε το μέγιστο ρυθμό οξείδωσης των λιπιδίων ανεξάρτητα από την ποσότητα υδατάνθρακα που θα έχουν καταναλώσει.