Οι διάμεσες πνευμονοπάθειες (Interstitial Lung Disease, ILD), είναι μια ομάδα Πνευμονικών παθήσεων (> 300 είδη πνευμονοπαθειών), με ποικιλία κλινικοπαθολογοανατομικών χαρακτηριστικών. Οι πλέον συνήθεις ILD είναι η σαρκοείδωση, η ιδιοπαθής πνευμονική ίνωση (Idiopathic Pulmonary Fibrosis, IPF), η εξωγενής αλλεργική κυψελίτιδα, η διάμεση πνευμονοπάθεια σχετιζόμενη με νόσο του συνδετικού ιστού και η πνευμονοκονίωση. Κύρια κλινικά συμπτώματα είναι η δύσπνοια στην προσπάθεια και ο ξηρός βήχας. Σε μέτριο ή προχωρημένο στάδιο της νόσου κατά τη φυσική δραστηριότητα, συχνά παρατηρείται και σοβαρός αποκορεσμός της αιμοσφαιρίνης σε οξυγόνο. Η εξέλιξη της νόσου οδηγεί σε μειωμένη φυσική δραστηριότητα και έκπτωση της λειτουργικής κατάστασης των ασθενών και μείωση της ποιότητας ζωής των ασθενών. Τα προγράμματα πνευμονικής αποκατάστασης έχουν προταθεί ως σημαντικό μέρος της αντιμετώπισης των ασθενών με ILD, καθώς μπορούν να βελτιώσουν τη λειτουργική ικανότητα και την ποιότητα ζωής των ασθενών. Σκοπός αυτής της ανασκόπησης ήταν να παρουσιαστούν μελέτες που εξέτασαν την αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων αποκατάστασης σε ασθενείς με διάμεσες πνευμονοπάθειες και να σχολιαστούν παράμετροι, που θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψη στο σχεδιασμό ενός προγράμματος άσκησης με βάση τις ιδιαιτερότητες της πάθησής τους.