Σκοπός της έρευνας ήταν να μελετηθούν οι μεταβολές της γλυκόζης και ινσουλίνης στον ορό μετά από δύο διαφορετικά πρωτόκολλα διαλειμματικής άσκησης υψηλής έντασης (ΗΙΤ). Συμμετείχαν 11 υγιείς μέτρια γυμνασμένοι άρρενες, οι οποίοι εκτέλεσαν δύο διαφορετικά πρωτόκολλα διαλειμματικής άσκησης σε κυκλοεργόμετρο (HIT30 και ΗΙΤ60) συνολικής διάρκειας 20 λεπτών, σε τυχαία και ισοσταθμισμένη σειρά. Το HIT30 αποτελούταν από 16 προσπάθειες διάρκειας 30 s, στο 100 % της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου ( VO2max), που ακολουθούνταν από 45 s στο 15 % VO2max, ενώ το HIT 60 περιλάμβανε 8 προσπάθειες των 60 s στο 100 % VO2max, που ακολουθούνταν από 90 s στο 15 % VO2max. Το συνολικό παραγόμενο έργο στα δύο πρωτόκολλα ήταν ίδιο. Η συγκέντρωση γλυκόζης και ινσουλίνης μετρήθηκε σε δείγματα φλεβικού αίματος πριν, αμέσως μετά και μία ώρα μετά την άσκηση. Η αντίσταση στην ινσουλίνη εκτιμήθηκε βάσει του μοντέλου ομοιόστασης HOMA-IR. Η στατιστική ανάλυση (ANOVA διπλής κατεύθυνσης) έδειξε αλληλεπίδραση του πρωτοκόλλου με τον χρόνο δειγματοληψίας για τη συγκέντρωση της γλυκόζης (p = 0.019). Οι συγκρίσεις post-hoc (Tukey) έδειξαν ότι στο HIT30 δεν υπήρξε σημαντική μεταβολή στη συγκέντρωση γλυκόζης (πριν: 92,9 ± 5,8, μετά: 102,3 ± 13,5, 1 ώρα: 89,2 ± 4,6 mg/dl, όλα μέση τιμή ± τυπική απόκλιση). Αντίθετα, στο HIT60, η συγκέντρωση της γλυκόζης αυξήθηκε αμέσως μετά την άσκηση και επανήλθε στα επίπεδα ηρεμίας 1 ώρα μετά [πριν: 92,6 ± 8,4, μετά: 118,1 ± 26,1 (p = 0,001), 1 ώρα: 88,9 ± 9,8 mg/dl]. Για τη συγκέντρωση ινσουλίνης και το HOMA-IR, η ANOVA έδειξε ότι δεν υπήρχε κύρια επίδραση της συνθήκης άσκησης (p = 0.36 και 0.07 αντίστοιχα) ούτε αλληλεπίδραση συνθήκης με το χρόνο (p = 0.49 και 0.20 αντίστοιχα). Βρέθηκε όμως στατιστικά σημαντική επίδραση του χρόνου δειγματοληψίας και για τις δύο αυτές παραμέτρους (p< 0.001), με τις τιμές να κορυφώνονται αμέσως μετά την άσκηση και να επιστρέφουν στα επίπεδα ηρεμίας μία ώρα μετά. Συμπερασματικά, τα δύο πρωτόκολλα HIT προκάλεσαν παρόμοιες παροδικές μεταβολές στην ινσουλίνη και στην αντίσταση στην ινσουλίνη. Όμως τα επίπεδα της γλυκόζης αυξήθηκαν μόνο μετά τη συνθήκη HIT60 και έτσι η HIT30 πιθανόν να είναι προτιμότερη μορφή διαλειμματικής άσκησης για διαβητικούς ασθενείς, αφού διαταράσσει λιγότερο τον μεταβολισμό της γλυκόζης σε σύγκριση με την ΗΙΤ60.