Παρόλο που είναι γενικά γνωστό ότι η άσκηση αυξάνει την ευαισθησία στην ινσουλίνη, η επίδρασή της σε ηλικιωμένα άτομα δεν είναι σαφής. Η παρούσα μελέτη είχε ως στόχο να προσδιορίσει την επίδραση της δια βίου και οξείας άσκησης μέτριας έντασης στην ευαισθησία στην ινσουλίνη ηλικιωμένων επιμύων, καθώς και να εξετάσει τη διάρκεια αυτής της επίδρασης. Εικοσιέξι αρσενικοί επίμυες της φυλής Wistar χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες: Α, άσκηση από ηλικία 3 έως 12 μηνών (ν = 6)∙ B, άσκηση από 12 έως 21 μηνών (ν = 5)∙ Γ, άσκηση από 3 έως 21 μηνών (ν = 7) και Δ, μη άσκηση (ν = 8). Η άσκηση συνίστατο σε κολύμπι 20 λεπτά/ημέρα, 5 ημέρες/εβδομάδα. Η ευαισθησία στην ινσουλίνη, η οποία μετρήθηκε μία εβδομάδα μετά την τελευταία συνεδρία άσκησης των ομάδων Β και Γ και αξιολογήθηκε μετρώντας τη γλυκόζη του αίματος μετά από έγχυση ινσουλίνης, δε διέφερε μεταξύ των ομάδων, υποδεικνύοντας ότι είτε δεν υπάρχει παρατεταμένη επίδραση της άσκησης είτε δεν υπάρχει καθόλου επίδραση. Για να γίνει διάκριση μεταξύ αυτών των πιθανοτήτων, οι «ακραίες ομάδες», Γ (δια βίου άσκησης) και Δ (μη άσκησης), εκτέλεσαν την ίδια άσκηση μία φορά και η ευαισθησία στην ινσουλίνη μετρήθηκε 1, 3, 5 και 7 ημέρες μετά την άσκηση. Η ευαισθησία στην ινσουλίνη βρέθηκε υψηλότερη από την αρχική τιμή 1 και 3 ημέρες μετά την άσκηση, αλλά όχι 5 και 7 ημέρες μετά από αυτήν. Συμπερασματικά, η μέτριας έντασης άσκηση φαίνεται να ασκεί οξεία, όχι όμως και χρόνια, επίδραση στην ευαισθησία στην ινσουλίνη σε ηλικιωμένους επίμυς, η οποία επίδραση εξασθενεί μεταξύ της 3ης και 5ης ημέρας μετά την άσκηση.